Stanowisko Bractwa św. Piusa X w sprawie komunikatu Konferencji Episkopatu

Warszawa, 1 grudnia 1998 r.

Nie jest prawdą, iż Bractwo św. Piusa X „utworzyło struktury zostające poza Kościołem katolickim”, bądź nie ma prawa używania określenia „katolicki”. Bractwo było erygowane zgodnie z prawem kościelnym 1 XI 1970 r. przez bpa Charriere ze Szwajcarii i do dnia dzisiejszego nie zostało zniesione według norm prawa kanonicznego. Kary nakładane na poszczególne osoby, niezależnie od ich ważności, nie dotyczą Bractwa jako całości. W Polsce Bractwo działa na podstawie „jurysdykcji nadzwyczajnej” (zastępczej), głównie w oparciu o kan. 144. Na poparcie powyższych twierdzeń warto zacytować fragment listu kard. Cassidy (prefekta Papieskiej Rady ds. Jedności Chrześcijan) z 3 V 1994 r.: „Sytuacja członków tego Bractwa jest wewnętrzną sprawą Kościoła”.
W komunikacie Episkopatu bezpodstawnie eksponuje się pojęcia prawnicze o pejoratywnym wydźwięku („schizmatycki”, „ekskomunikowany”), pomijając istotę działalności Bractwa: kryzys w Kościele, upadek wiary, zakaz Mszy Trydenckiej, świętokradczą praktykę Komunii „na rękę”, itd. Warto więc podkreślić, iż:

Stolica Apostolska w oficjalnych dokumentach nigdy nie oskarżyła o „schizmę” lub „ekskomunikę” kogokolwiek poza konsekrującymi i konsekrowanymi biskupami.
Eksperci prawa kościelnego są podzieleni w kwestii oceny stosowalności kan. 1364 i 1382 KPK dla orzeczenia „ekskomuniki” w omawianym tu przypadku. Kanon 1364 nie ma zastosowania, gdyż sam akt konsekracji nie stanowi schizmy. Ocena stosowalności kan. 1382 zależy od uznawania bądź nieuznawania istnienia kryzysu w Kościele. Należy też zauważyć, iż prawo kanoniczne przewiduje unieważnienie kary w szczególnych przypadkach, jak np. stan konieczności (zob.: kan. 1323 §4 lub §7).
W żadnym przypadku orzeczenia „schizmy” i „ekskomuniki” nie mogą dotyczyć wiernych. Stolica Apostolska unieważniała podobne błędne interpretacje (zob.: list kard. Ratzingera z 28 VI 1993 r. do bpa Ferrario).

Zarzut o „nieuznawaniu Papieża” jest oczywistą nieprawdą z następujących względów:
- Żaden z członków Bractwa nigdy nie zaprzeczył, iż papież Jan Paweł II jest jedynym papieżem, Ojcem Świętym, Biskupem Rzymu i Następcą św. Piotra. Imputowanie zarzutu o „nieuznawaniu” to niczym nie poparta insynuacja.
- Księża i biskupi Bractwa nie przypisują sobie jurysdykcji zwyczajnej na żadnym obszarze (biskupi są „biskupami pomocniczymi”), co oznacza, iż Bractwo nie tworzy niezależnej struktury hierarchii.
- W seminariach Bractwa każdy kandydat do święceń wyższych własnym podpisem poświadcza, iż uznaje Jana Pawła II za legalnego papieża.
- We wszystkich domach Bractwa znajduje się, zgodnie z prawem kościelnym, wizerunek obecnego papieża, czyli Jana Pawła II.
- Podczas każdej Mszy św. odprawianej przez księży i biskupów Bractwa, w Kanonie Mszy św., jest wymieniane imię obecnego papieża (Jana Pawła II) oraz miejscowego biskupa ordynariusza (stosownie do miejsca sprawowania Ofiary).

Należy przy tym odróżnić „nieuznawanie Papieża” od „krytyki poczynań Papieża”, gdyż to drugie zawsze było obecne na przestrzeni 2000 lat historii Kościoła, a w wielu przypadkach konieczne i uzasadnione, co zresztą zostało potem potwierdzone wyniesieniem obrońców Wiary na ołtarze.